Φορολογική αντιμετώπιση αποζημίωσης εθελούσιας εξόδου: Η απόφαση του ΣτΕ
Σύμφωνα με το άρθρο 14 παρ.1 ΚΦΕ, ως εφάπαξ αποζημίωση δεν νοείται αποκλειστικά και μόνο η εφάπαξ καταβαλλόμενη παροχή, αλλά και η εφάπαξ υπολογιζόμενη παροχή.
Η απόφαση του ΣτΕ
Βάσει απόφασης του ΣτΕ, είναι αδιάφορος ο τρόπος με τον οποίο η εταιρία, υπόχρεη σε καταβολή αποζημίωσης, επέλεξε να καταβάλλει την αποζημίωση προς τους αποχωρήσαντες εργαζόμενους. Η εταιρία μπορεί να επιλέξει είτε την εφάπαξ καταβολή της αποζημίωσης, είτε την καταβολή σε δόσεις και να προχωρήσει στην αντίστοιχη παρακράτηση και απόδοση του φόρου στο Δημόσιο.
Η υπό εξέταση ανώνυμη εταιρία είχε καταβάλει αποζημιώσεις σε απολυόμενους υπαλλήλους λόγω εθελουσίας εξόδου, χωρίς να έχει παρακρατήσει και αποδώσει στο Δημόσιο τον αναλογούντα φόρο, κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 14 παρ. 1 του ν. 2238/1994. Η καταβολή της αποζημίωσης πραγματοποιήθηκε με σύναψη ενός ομαδικού ασφαλιστήριου συμβολαίου και καταβολή σε δόσεις και όχι εφάπαξ ως ασφάλισμα.
Τι έδειξε ο έλεγχος
Ειδικότερα, στον έλεγχο που διενεργήθηκε στην εταιρία, διαπιστώθηκε ότι, κατά τη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου, με μόνο θέμα ημερησίας διατάξεως “Εθελούσια Έξοδος” πλεονάζοντος προσωπικού, έγινε δεκτή η εισήγηση περί δημιουργίας και εφαρμογής νέου οργανογράμματος με μειωμένο αριθμό οργανικών θέσεων και περί μειώσεως και ανανεώσεως του προσωπικού της εταιρείας, κατόπιν σχεδιασθέντος προγράμματος παροχής κινήτρων για εθελουσία έξοδο του προσωπικού της. Εγκρίθηκε το “Πρόγραμμα Εθελουσίας Εξόδου” των υπαλλήλων της εταιρίας, στο οποίο ορίσθηκε ότι δικαίωμα εντάξεως στο πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου έχουν όλοι οι υπάλληλοι με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου και δεκαετή τουλάχιστον υπηρεσία στην εταιρεία, καθώς και οι έμμισθοι δικηγόροι αυτής.
Αφετέρου, καθορίστηκαν οι βασικές διατάξεις του εν λόγω προγράμματος και ο προσδιορισμός του ύψους της σχετικής αποζημίωσης αποχώρησης, αναλόγως των ετών, που απομένουν για τη συνταξιοδότηση των υπαλλήλων, καθώς και ο τρόπος καταβολής του. H εταιρία κατέβαλε αποζημίωση σε 132 αποχωρήσαντες εργαζόμενους χωρίς να προβεί στη σχετική παρακράτηση φόρου. Ο έλεγχος επέβαλλε σε βάρος της τον αναλογούντα φόρο σύμφωνα με το άρθρο 14 του ΚΦΕ, θεωρώντας το ποσό ως αποζημίωση απόλυσης.
Η προσφυγή της εταιρίας
Η εταιρία άσκησε προσφυγή κατά της απόφασης, ισχυριζόμενη ότι το ποσό που κατέβαλε στους 132 εργαζόμενους δε συνιστά αποζημίωση, καθώς δεν καταβλήθηκε εφάπαξ, αλλά σε δόσεις, στο πλαίσιο του προγράμματος εθελούσιας εξόδου.
Το Διοικητικό Εφετείο απέρριψε την παραπάνω προσφυγή και έκρινε ότι το παραπάνω ποσό συνιστά αποζημίωση. Η εταιρία προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο και απέρριψε την αίτηση αναίρεσης της απόφασης, διατυπώνοντας ότι είναι αδιάφορος ο τρόπος με τον οποίο η Εταιρεία επέλεξε να εκπληρώσει την κατά νόμον αποζημιωτική υποχρέωση, δηλαδή αν επέλεξε τη σύναψη του ενδίκου ομαδικού ασφαλιστηρίου συμβολαίου και την καταβολή σε δόσεις και όχι εφ’ άπαξ. Επισημάνθηκε ότι ως “εφάπαξ αποζημίωση” νοείται τόσο η εφάπαξ καταβαλλόμενη, όσο και η εφάπαξ υπολογιζόμενη αποζημίωση.
Βάσει των ανωτέρω, η αποζημίωση εθελούσιας εξόδου από την εργασία αντιμετωπίζεται από φορολογικής άποψης με το ίδιο τρόπο με την αποζημίωση απόλυσης και φορολογείται με τον ίδιο τρόπο. Για τον λόγο αυτό, οι εταιρείες θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικές στον σχεδιασμό των προγραμμάτων εθελουσίας εξόδου προκειμένου να συμμορφώνονται και με τις φορολογικές υποχρεώσεις.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο capital.gr
According to article 14 par.1 of the Labor Code, lump sum compensation does not mean only the lump sum payment, but also the lump sum calculation.
The decision of the Supreme Court
Based on the decision of the SC, it is irrelevant how the company, liable to pay compensation, chose to pay the compensation to the departed employees. The company can choose either the one-time payment of the compensation, or the payment in installments and proceed with the corresponding withholding and return of the tax to the State.
The limited company in question had paid compensations to dismissed employees due to voluntary exit, without having withheld and remitted to the State the corresponding tax, as defined in article 14 par. 1 of Law 2238/1994. The compensation was paid by taking out a group insurance policy and paying it in installments and not a lump sum as insurance.
What did the test show?
In particular, in the audit carried out in the company, it was found that, during the meeting of the board of directors, with only the subject of the daily order “Voluntary Exit” of redundant staff, the proposal was accepted to create and implement a new organizational chart with a reduced number of organizational positions and to reduce and renewal of the company’s staff, following a planned incentive program for the voluntary departure of its staff. The “Voluntary Exit Program” of the company’s employees was approved, in which it was defined that all employees with a contract of indefinite employment and at least ten years of service in the company, as well as its salaried lawyers, have the right to join the voluntary exit program.
On the other hand, the basic provisions of the program in question and the determination of the amount of the relevant severance pay, depending on the years remaining for the retirement of the employees, were determined, as well as the method of its payment. The company paid compensation to 132 departing employees without making the relevant withholding tax. The audit imposed the corresponding tax against her in accordance with article 14 of the Tax Code, considering the amount as severance pay.
The company’s appeal
The company filed an appeal against the decision, claiming that the amount it paid to the 132 workers does not constitute compensation, as it was not paid all at once, but in installments, as part of the voluntary exit program.
The Administrative Appeals Court rejected the above appeal and ruled that the above amount constitutes compensation. The company appealed to the Council of State, which rejected the appeal of the decision, stating that it is irrelevant the way in which the Company chose to fulfill the legal indemnification obligation, i.e. if it chose to enter into the contested group insurance policy and the payment in installments and not in one go. It was pointed out that “one-time compensation” means both the one-time paid and the one-time calculated compensation.
Based on the above, voluntary severance pay is treated from a tax point of view in the same way as severance pay and is taxed in the same way. For this reason, companies should be very careful in planning voluntary exit programs in order to comply with tax obligations as well.